Cyberbully

Po (nie)wielkich zmianach wizualnych, które zaszły na blogu w ostatnim czasie czas chyba przyznać się do porażki. Walczyłam - co prawda z sobą samą, ale jednak zawsze walczyłam - o to by był to blog fotograficzny. Powoli z biegiem czasu, zdjęć i myśli, stał się blogiem poglądowym. Jestem przekonana, że na swoim podwórku można mówić co tylko się chce. To miejsce nie miało być moim ogródkiem, jedynie nową ziemią, powiedzmy że przygotowaną na ewentualne plony. Niestety nie mieszę się już w moim własnym ogródku który został zapełniony przez śmieci i nieproszonych gości, więc tutaj pojawia się coraz więcej
przemyśleń, refleksji i spostrzeżeń. Mam nadzieję, że mimo tego że koncepcja na prowadzenie bloga była inna, nie będziecie wchodzili tutaj tylko by być może nacieszyć oko zdjęciami, ale też zabrać udział w dyskusji zapoczątkowanej w moich mniej lub bardziej sensownych tekstach. Kolejną sprawą jest to, że na liczniku wejść który możecie znaleźć na dole jakiś czas temu liczba odwiedzin przekroczyła 10k. Może to niewiele w stosunku do tego jak długo istnieje blog, ale wierzcie, że cieszy mnie każdy mały kroczek. Nie piszę tego bloga żeby zarabiać na reklamach upchanych po każdej stronie notki ani żeby polecać swój produkt, ale by podzielić się z Wami tym, co przemyka przez moje myśli i z czasem materializuje się w postaci tekstu lub obrazu. Mam nadzieję, że liczba wejść nadal będzie rosła, a wraz z nią Wasze zadowolenie :) Swoją drogą chciałabym wkrótce stworzyć swoje własne, unikalne logo, które znalazłoby się tu, na facebooku oraz na zdjęciach jako mały znak wodny w rogu. Mam już kilka propozycji, ale na razie nie jestem niczego pewna. Jestem jak najbardziej otwarta na Wasze pomysły i sugestie, które możecie pisać w komentarzach lub bezpośrednio do mnie na grupie na Facebooku
Przechodząc do sedna

Zbliża się czas świąteczny, który dla mnie jako osoby o wątpliwej religijności oznacza jedynie pewnego rodzaju guzik STOP - kilka dni podczas których mam okazję zrobić sobie rachunek sumienia, bez rozgrzeszenia. Przyznaję się bez bicia, że nie zawsze należycie je wykorzystuję i tych kilka dni spędzam na zbijaniu bąków, nudzie i dogadzaniu sobie na różne sposoby. Myślę, że taka wewnętrzna spowiedź przydałaby się każdemu z nas. Niestety trzeba zauważyć, że z każdym dniem, tygodniem czy też rokiem rośnie grono osób, które mają sobie trochę do zarzucenia, a największym ich grzechem jest bez wątpienia wyłączanie myślenia w momencie kliknięcia na ikonkę dowolnej przeglądarki internetowej. Wykorzystując klawiaturę i niepohamowaną chęć podzielenia się z Bogu ducha winną osobą swoim negatywnym - i najczęściej bezpodstawnym - spostrzeżeniem na jej temat wylewa wiadra (żeby nie powiedzieć że cysterny) jadu pozostawiając po sobie jedynie niesmak i żal. W moim odczuciu bezcelowe komentarze i zaczepki doprowadzają widocznie do ekstazy ich autora a przyjemność jaką odczuwa mając świadomość że ofiara przeczytała to co myśli o niej osoba chowająca się za łączem internetowym sięga zenitu: istny internetowy orgazm, prawda? Dołączając do internetowej społeczności musimy liczyć się z tym, że wkraczamy na nieznany teren i jak to na nieznanym terenie bywa, przy odrobinie pecha lub własnej głupoty możemy natrafić również na bagno. Szkoda tylko, że mimo tego jak głośno mówi się o przypadkach osób anonimowo gnębionych, obrażanych i poniżanych istnieją jednostki mające tak małą świadomość i wyobraźnię, że nie zdają sobie sprawy do czego może doprowadzić ich chęć poczucia się przez moment bohaterem. Tak, przez chwilę możesz czuć się lepszy, ponad wszystkim, "w końcu napisałem jej co o niej myślę". Jednak bądź gotów na to, że osoba która jest po drugiej stronie może z Twojego powodu dołączyć do smutnych statystyk i stać się kolejnym numerkiem na liście ofiar. 

Każda ofiara ma swojego oprawcę, a każdy oprawca zasługuje na karę. Nie próbuj się nim stać.